Jambo Karatu
Na een reis van 18 uur, zijn we aangekomen in Kilimanjaro airport. De Kilimanjaro hebben we nog niet kunnen spotten, door onze vroege aankomst en het hierdoor nog veel te donker was. We werden opgewacht door Emanuello die ons veilig tot in Arusha bracht, daar werden we getrakteerd op een ontbijt door John. John is 1 van onze contactpersonen in Karatu, die we steeds kunnen bereiken als we hem nodig hebben. Onderweg naar Karatu hebben we een tussenstop gemaakt voor bananen en een panoramisch uitzicht van Lake Manyara.
De zon ging onder en onze pillamp kwam naar boven, straatverlichting is hier nog niet van toepassing. We hadden een hongertje en gingen terug naar het restaurantje om de hoek, omdat het reeds donker was en we vriendelijk onthaald werden. We waren benieuwd wat meer ze in petto hadden, maar kregen terug de keuze tussen rijst met kip of rijst met vlees. We wouden toch een beetje origineel doen dus namen we maar vlees. Weetje: ook hebben we ontdekt dat fanta Pineapple niet te drinken is. Hierna zijn we vroeg onder de wol gekropen om fris te zijn voor het bezoek aan Lutheran Hospital, het ziekenhuis waar we 5 weken stage zullen lopen.
De volgende dag werden we om half 10 verwacht aan ons huisje, waar een driver ons zou oppikken. Nu hebben we kennis gemaakt met het principe “pole pole” namelijk het Afrikaans tempo. Om 11 uur werden we opgepikt en reden we naar het ziekenhuis waar dokter Magohe ons opwachtte. Hier kregen we een rondleiding over de 5 afdelingen van het ziekenhuis. We krijgen de mogelijkheid om allemaal op de verschillende afdelingen te werken. We kijken er hard naar uit om een steentje te kunnen bijdrage in dit ziekenhuis, maar zullen maandag toch met een bang hartje beginnen.
Later op de dag wouden we inkopen gaan doen op de markt waar Happy ons gisteren wegwijs maakte. Ook al is er maar één hoofdbaan, was het wel even zoeken om het marktje terug te vinden. Na even te zoeken, nam Charlotte het initiatief om de locals aan te spreken. Na één mislukte poging, ontmoette we een vriendelijke dame genaamd “Mary” die ons mee op pad nam doorheen de markt. Hierdoor hebben we eerlijke prijzen betaald en alles gevonden wat we nodig hadden. Ook stelde Mary voor om morgen met ons samen bakbanen te maken, want ze is kok van opleiding.
Terug in het huisje begonnen we aan onze eerste eigen maaltijd. Namelijk rijst met worteltjes en vlees (welk vlees wisten we eigenlijk niet, maar het heeft wel gesmaakt). Koken op een gasvuurtje lukt aardig en we kregen ook wat hulp van onze buurvrouw en de zuster.
Hopelijk hebben jullie genoten van ons eerste avontuur in Karatu en kijken jullie al uit naar de volgende blogpost.
Kwa heri!
KARATU LUTHERAN HOSPITAL
Habari! (Het internet doet wat moeilijk, dus de foto's volgen later)
We zijn reeds een week in Karatu en hebben toch al heel wat nieuwe avonturen beleefd. Het weekend voor we op stage vertrokken, kregen we te horen dat we van huisje moesten veranderen. Dit was even schrikken, maar wanneer we aankwamen aan het nieuwe huisje waren we blij verrast. Ook hier is alles in orde, het enigste wat we nog missen is de ijskast, maar die komt er aan!
De dag van onze stage was aangebroken en we vertrokken samen met onze docenten naar het Lutheran Hospital. Met een beetje hulp van de anesthesist, geraakte we op tijd met de personeelsbus tot aan het ziekenhuis. We werden verwacht in de mis om half acht (dit elke dag) waar we ons voorgesteld hebben aan het personeel. Nu is het niet meer Caro Charlotte en Delphine, maar Carolina, Charles en Delphina. Nadien werden we verdeeld over de afdelingen, waar we een week stage zullen lopen. Na een week stage zullen we steeds doorschuiven, zodat we elke afdeling leren kennen. Ook lopen er reeds Deense meisjes stage in het ziekenhuis, die ons al wat wegwijs hebben gemaakt.
.jpg)
Op zaterdag zijn we heel de dag op stap geweest. In de voormiddag hebben we “elephant cave” bezocht, een grot aan een rivier waar olifanten dagelijks langskomen om wat uit te rusten en iets te drinken. Nadien werden we uitgenodigd om een kijkje te nemen bij de eerste wedstrijd van de moringa cup. Een voetbalwedstrijd tussen verschillende dorpen rond Karatu. Hier werden we gastvrij ontvangen en hebben we Maxime ontmoet. Een studente bio ingenieur, die onderzoek doet over moringa. De dag voor stage wouden we nog even ontspannen. Samen met Maxime zijn we naar een lodge gegaan in de buurt, waar we een duikje hebben genomen in het zwembad. Zo konden we helemaal uitgerust aan onze stage beginnen.
Na een dag stage hebben we ontdekt dat er grote verschillen zijn. Ook hier hebben we gemerkt dat het principe “polé polé” van toepassing is. Het eerste wat van ons wordt verwacht is de afdeling kuisen samen met de andere verpleegkundigen. Dit was even wennen, maar hoort bij de dagelijkse routine. Nadien is het wachten op de dokter, wat lang kan duren, waarna we kunnen beginnen aan de verzorging. Tijdens het wachten wordt de medicatie wel uitgedeeld. De typische parameterronde, die driemaal per dag wordt uitgevoerd in België, kennen ze hier niet.
Tijdens de verzorgingen merkte we al snel hoe anders de technieken worden uitgevoerd. Eenderzijds door de tekorten aan materialen en anderszijds omdat het anders wordt aangeleerd. Hierdoor leren we om te werken met minder materiaal, maar het zou ook leuk zijn dat we onze kennis kunnen overbrengen zodat we van elkaar zaken kunnen leren.
Jambo Endallah
Spannend, spannend, spannend… Met een klein hartje vertrokken we met onze projecten naar Endallah. We werden vergezeld door Clement die ons hielp met het vertalen naar het Swahili, maar ook veel meer dan dat. Ook onze docenten en Maxime waren er bij, en hielpen ons doorheen de dag. Ons eerste project ging door in de lagere school van Endallah, waar we educatie gaven over gezonde voeding en moringa. Dit aan de hand van een kleine inleiding en een spel. De klas bestond uit 40 kinderen en dit hadden we niet verwacht. Door teamwork is het ons wel gelukt om het spel tot een goed einde te brengen. We hebben hier veel uit geleerd en nemen de werkpunten mee naar volgende week. We zagen wel dat de kinderen er plezier uit haalden en hier zijn we toch vrij trots op.
Rond de middag hadden we afgesproken met de vrouwen van Endallah, eerder de KVLV van Endallah. We werden warm ontvangen met een handshake (die nog wat oefening vraagt) en een knuffel. Hierdoor hadden we al veel zin om er aan te beginnen, het ijs was gebroken. Na een introductie van ons zelf en het opzet van de kookworkshop konden we starten met het koken. Iedereen was enthousiast en schoot meteen in actie. We begonnen met moringathee en gingen verder met drie andere gerechten die ook allemaal moringa bevatten. Ook deze keer waren we aangenaam verrast hoe lekker ze het vonden en hoeveel plezier ze er aan beleefden. Door deze kookworkshop hebben we de vrouwen kennis bijgebracht over gezonde voeding en moringa. Wat we ook niet mogen vergeten is hoeveel we van hun hebben geleerd (nu kunnen we lekkere rijst maken).
Tussen het koken door hebben we nieuwsgierige kindjes ontmoet, die we ook blij hebben kunnen maken met balonnen. Het was ontroerend om te zien hoe blij ze zijn met weinig. In het begin was de sfeer met de kinderen nog wat afstandelijk omdat ze vrij bescheiden zijn. Na een tijdje liep alles los en hebben we weer wat nieuwe vriendjes gemaakt.
Moe maar voldaan eindigen we nu onze dag en kijken we er al terug naar uit om aan onze dag stage te beginnen.
Kwa heri!
TARANGIRE NATIONAL PARK
De dag begon al vroeg voor ons, maar dat vonden we niet zo erg. Om 6 uur ‘s ochtends begon onze trip naar het safari park “Tarangire”. Onderweg konden we genieten van een mooie zonsopgang en een lekker ontbijt. We waren heel benieuwd naar welke dieren we allemaal zouden zien. We reden het park nog maar net binnen en er stond reeds een giraf op ons te wachten. Hij genoot van een lekker ontbijt en zo konden de eerste herinneringen gemaakt worden.
Tegen onze verwachtingen in zag onze gids opeens een leeuw in de verte. Dit was nog onduidelijk maar als snel zagen we de mama leeuw en de baby’tjes drinken uit de rivier. We waren niet de enigste die hier zo enthousiast over waren, want al snel volgden heel wat andere jeeps. Het was vechten voor het beste plaatsje, maar we hebben er zeker van kunnen genieten.
Ook van onze lunch konden we dubbel en dik genieten door het panoramisch uitzicht over het hele park. Na de lunch zijn we nog heel wat dieren tegen gekomen en reden we in de namiddag terug richting Karatu. Na deze geslaagde dag konden we opgeladen beginnen aan onze tweede week stage.
Onze gids had echt een neus voor wilde dieren, want al snel volgde de eerste kudde olifanten. Hiervoor staat het park bekend en we begrepen meteen waarom. Nadien volgden de dieren elkaar snel op, we zagen zebra’s, pumba’s, struisvogels, buffels, gnoe’s, impala’s. Al snel merkten we dat onze gids ook een favoriet dier had, waar we voor hem filmpjes en foto’s moesten maken. Ook hebben we hierdoor elke impala van het park gezien.
Karatu Lutheran Hospital part two
10 huwelijksaanzoeken verder, begonnen we met volle moed elk op een nieuwe dienst. Caro koos voor een week op de heelkunde afdeling, Charlotte op de pediatrie en Delphine op het operatiekwartier.
Ervaring Caro:
De tweede week stage was veel interessanter dan vorige week. Op Surgical ward lagen een aantal patiënten met erge wonden. Zo heb ik de verzorging van geampueerde benen en erg diepe decubitus wonden mogen uitvoeren. In het begin van de week merkte ik dat ik de handelingen nog erg strikt op hun manier moest uitvoeren, maar naarmate de week vorderden kregen ze meer vertrouwen in mij en mocht ik de verzorgingen alleen doen. Hier werden zelfs vragen aan mij gesteld over het genezingsproces van de wonden. Dit vond ik erg fijn en zo krijg ik al zin in de volgende weken stage.
Ervaring Charlotte:
Er liggen niet zoveel patientjes op de afdeling deze week, maar het kindje met de brandwonden zal me nog lang bijblijven. Het was toch wel even schrikken toen ik de brandwonden voor het eerst mee ging verzorgen.
Aangepast wondzorgmateriaal en pijnmedicatie is hier niet zo makkelijk te verkrijgen en er wordt op een andere manier met pijn omgegaan. Ik heb nadat ik de eerste keer de wondzorg gezien had, een voorstel gedaan om het kindje pijnmedicatie te geven voor we beginnen aan de wondzorg. De medicatie voor de wondzorg geven ging niet, maar nadien heeft ze wel iets gekregen. Zo had ik toch het gevoel dat ik iets kon betekenen voor het kindje en misschien ook voor de volgende brandwondepatientjes.
Ervaring Delphine:
Ik startte mijn week op het operatiekwartier en hier heb ik nog geen moment spijt van gehad. Het was een leervolle week waar ik zelf veel geobserveerd heb en mijn kans heb gegrepen om veel vragen te stellen over alle operaties. Ook de anesthesie interesseerde mij enorm. Wanneer iemand onder algemene verdoving is, wordt de zorgvrager handmatig beademend met een pomp. Ook werd de patiënt niet gemonitord en werd er enkel een saturatiemeter geconnecteerd op de patiënt.
Tijdens mijn week hielp ik met de voorbereidingen: sterilseren van het materiaal, het materiaal klaarleggen voor de chirurgen, de patiënt installeren,… De kleinere ingrepen die ik mee volgden waren vooral abortussen. Het was opmerkelijk om te zien hoe de vrouwen hiermee omgingen. Ze toonden weinig tot geen emoties en gaven de indruk dat dit alledaagse kost was. Ook hielp ik mee bij een spoedkeizersnede, waar ik getuige mocht zijn van een geboorte van een prachtig jongetje. Ik nam het kindje aan en toonde dit aan de moeder in spé. Zij toonden opnieuw weinig emoties. Zo merkte ik op dat de Tanziaanse bevolking helemaal anders omgaat met het tonen van emoties dan de Belgische bevolking.
De dokters en verpleegkundigen op de afdeling hebben mij heel wat bijgeleerd en gaven me telkens opnieuw de informatie die ik nodig had over de ingrepen. Ze gaven zelf aan dat ik de komende week zelf eens ga mogen assisteren bij een ingreep. Hier kijk ik alvast naar uit!
.jpg)
Jambo Bassodawich!
Ook deze week stond er weer een workshop op de planning. Samen met de docenten, Clement en Maxime reden we naar de lagere school van Bassodawisch. Tijdens de workshop in de klas waren we versteld van het enthousiasme van de leerlingen. Ze schreven letterlijk elk woord op wat we vertelden over moringa. Ook het spel ging vlotter dan de vorige workshop, dit door enkele aanpassingen. Het was fijn om de leerlingen iets bij te brengen en zo konden we met een leuk gevoel naar de vrouwen van Bassodawisch vertrekken.
We kwamen aan en zagen meteen dat het publiek kleiner was dan vorige week. Hier waren we tevreden over, omdat er zo meer structuur was in de kookworkshop. Wat wel opviel was dat de vrouwen veel bescheidener waren dan de vrouwen in Endallah. Dit zorgde voor een rustige sfeer, waardoor we niet goed konden inschatten of de vrouwen alles goed begrepen. Enkele leken wel geïnteresseerd en aan helpende handen hadden we geen tekort. Wat ook anders was dan de vorige kookworkshop is dat we eerst alle gerechten klaarmaakten en nadien gezamelijk geproefd hebben. Dit zorgde voor een ontspannen sfeer en ze lieten ook blijken dat ze er van genoten. Met een gerust hart konden we bassodawisch verlaten en waren we blij dat we onze kennis over moringa weer hebben kunnen delen.
Mto wa Mmube
Na tweemaal lezen begrijpen we wel dat het moeilijk uit te spreken is, ook voor ons was dit een hele opgave. We vertrokken om 8 uur ‘s morgens met onze vaste driver naar Mto wa Mmbu, waar een gids ons opwachtte voor een rondleiding in het dorp. We begonnen met een wandeling door de rijstvelden en de “banana farms”. Het pad door de rijstvelden was een hele opgave, zeker voor Charlotte, die precies graag eens een duikje wou nemen in het beekje. Tijdens de tour kregen we heel wat informatie over de lokale houtbewerking, schilderkunst en de manier van leven tussen de verschillende tribes en geloven. Ook hebben we voor de 3de keer bananenbier geproefd en ook deze keer was het weer een teleurstelling. Hierbij zetten we onze zoektocht naar lekker bananenbier stop.
Nadien hebben we een Masai stam bezocht en werden meteen uitgenodigd om deel te nemen aan de begroetingsdans (eerder een springpartij, onze work out van de dag hadden we ook weeral gehad). Nu hebben we een beter beeld van de Masai mensen
die ook dagelijks in het ziekenhuis verblijven. Het was een hele beleving! Om onze honger te stillen werden we uitgenodigd voor een traditionele lunch, dit was een heel buffet met al het lekkers van Tanzania. We kunnen niet anders zeggen dat het enorm in de smaak viel. Na een vermoeiende maar leuke dag, keerde we terug naar Karatu en was het eens grondig tijd om ons huisje op te ruimen. Ook nu kijken we er weer naar uit om aan onze derde week stage te beginnen en heel wat nieuws te leren!
Kwa heri!
Karatu Lutheran hospital part three
Ervaring Caro:
Tijdens de derde week stage stond ik op materniteit. Dit vond ik erg leuk omdat we in België deze kans niet krijgen. Zo heb ik vier bevallingen mogen meemaken. Bij 2 hiervan heb ik zelfs de dokter geasissteerd. Ik heb bij de bevalling de baby meteen mogen aanpakken en de verdere zorgen mogen uitvoeren zoals wegen en in doeken wikkelen. Dit vond ik toch een speciaal moment. Wat mij wel opviel was dat de moeders hier geen emoties tonen. Als je hun baby wil laten zien tonen ze geen interesse en dit vond ik erg raar. Al bij al vond ik deze week stage al één van de leukste tot nu toe omdat dit eens iets helemaal anders was en je uit zo’n momenten erg veel voldoening kan halen.
Ervaring Charlotte:
Deze week sta ik op heelkunde. Hier kreeg ik de kans om infusen te prikken en wondzorgen uit te voeren, blaassondes te plaaten en verwijderen...
Het was leerrijk omdat de wondzorgen hier met minder materiaal gedaan worden, en er ook andere materialen worden gebruikt. Ondanks het niet altijd simpel is, viel me om dat steriel werken hier zo goed als mogelijk word toegepast. Zo gebruiken ze als steriel veld de binnenste verpakking van steriele handschoenen. De ronde met de dokter was ook intersant, ik heb hier geleerd hoe ze bepaalde problemen oplossen met een operatie en wat er tijdens de operatie word gedaan. Soms is het voor de zorgvragers wel niet makkelijk om de zorgen te betalen die ze nodig hebben, want een mutualiteit of terugbetaling systeem zoals in belgie bestaat niet in elk land. In deze situaties doen de dokerts wel wat ze kunnen om de zorgvrager zo goed mogelijk verder te helpen.
Ervaring: Delphine:
De derde week stage heb ik wat van verschillende diensten kunnen proeven. Door de leuke week op het operatiewartier, koos ik er voor om er maandag nog een dag stage te lopen. Deze keer kon ik een verwijdering van een baarmoeder meevolgen en ook deze keer heb ik weer veel bijgeleerd. De volgende dag koos ik er voor om op de geneeskunde afdeling te staan. Hier lagen niet veel zorgvragers waardoor ik wat onnuttig was op deze dienst. Hierdoor liep ik donderdag stage op materniteit met Caro. Het was een leerrijke dag, zeker omdat we in België de kans niet krijgen om als verpleegkundige op een materniteit stage te lopen. We hadden veel geluk want er gingen 2 vrouwen op hetzelfde tijdstip bevallen. Het was een enorm mooi moment om de bevallingen mee te mogen maken en de pasgeboren baby’tjes te brengen naar hun moeders. Wat wel opviel, is dat de vrouwen weinig emoties tonen. Zowel hun pijn van de contracties en de bevalling zelf als het tonen van hun geluk bij de geboorte van hun kind. Ook zijn er geen vaders te zien op de afdeling, enkel oma’s die de moeders vergezellen. Het was leuk om elke dag op een andere dienst te werken en me steeds aan te passen aan de werking van elke dienst.
Jambo Endamarariek!
De derde workshop was eens wat anders dan de andere workshops. Deze keer waren er geen leerkrachten van de partij. Hier waren we in het begin wat zenuwachtig voor, maar uiteindelijk bleek dat voor niets nodig. We vertrokken samen met Clement en Emmanuel naar Endamarariek. Onderweg stootte we meteen tegen een klein probleempje aan, namelijk één van de belangrijkste zaken voor de kookworkshop lag nog thuis. Doe alvast een gokje… De kookpotten! Gelukkig hebben we Clement die voor alles een oplossing klaar heeft staan en al meteen kookpotten had geregeld in Endamarariek zelf. Hierover moesten we ons dus al geen zorgen meer maken.
Eens aangekomen in de school, bleken we toch voor een grote uitdaging te staan. Onze klasgroep veel wat groter uit dan verwacht. Er stonden wel 100 enthousiaste leerlingen op ons te wachten in hun klaslokaal. Met enkele aanpassingen hebben we er toch voor gezorgd dat het spel aansloeg.
Daarentegen bestond de vrouwengroep voor de kookworkshop maar uit 7 personen. Dit vonden we ook wel eens leuk omdat er dan meer persoonlijk contact was met de vrouwen en we zo een rustige kookworkshop tot een goed einde hebben gebracht. Zo konden we voor elke vrouw een talrijke maaltijd aanbieden en zijn de vrouwen met een volle maag terug naar huis kunnen vertrekken. Zo ondervonden we dat we de workshops ook perfect alleen aankonden. Toch kijken we er al naar uit om de andere leerkrachten er bij te hebben en hun kennis te laten maken met de workshops.
SERENGETI & NGORONGORO
Om onze derde week goed af te sluiten vertrokken we eindelijk voor 3 dagen op safari. Het was een ervaring waar we al lang naar uitkeken, ook Maxime vergezelde ons bij deze trip. Na een lange rit kwamen we aan in de Serengeti, een nationaal safari park gelegen op 3 uur van Karatu. We vlogen er meteen in en begonnen aan onze eerste safari trip. Al snel zagen we van heel dicht een mannelijke leeuw voorbij lopen. We kregen al snel een Lion King gevoel en zin in meer!
In de verte zagen we een heleboel safari auto’s, daar moest wel iets te zien zijn. Wanneer we aankwamen, namen we meteen de verrekijker en zagen we een luipaard luieren in een boom. Deze konden we al schrappen van ons Big 5 lijstje. Onderweg zagen we nog heel wat andere dieren en konden we zeker spreken van een geslaagde dag.
Op de camping site stond er al meteen iemand klaar om ons te helpen voor de tentopzetting. Met een beetje hulp van ons klaarden we de klus in amper tien minuten. Hiervoor hadden we toch wel een koffie verdiend. Het avondeten volgde al snel, maar wat zou het zijn? SPAGHETTI!!! En of dat het lekker was. We konden met een voldaan gevoel onze tent inkruipen en beginnen aan onze nachtrust… Al snel werden Caro en Delphine wakker van alle dieren geluiden rondom de tent. Blijkbaar dachten zebra’s dat de tenten rotsen waren en vond hij het wel eens leuk om er aan te lekken. Voor Caro en Delphine was dit wat minder, want zij sliepen in het visier van alle zebra’s. Naar het toilet gaan, was na het horen van al die geluiden ook geen optie meer. In de andere tent was het vrij stil, Charlotte en Maxime sliepen door alle geluiden door. Bij het ontbijt vertelde de gids dan nog dat er een groep leeuwen tussen onze tenten liepen die ochtend. Al een geluk dat we hiervan niets af wisten.
Na een avontuurlijke nacht konden we beginnen aan onze tweede dag safari. De gids bracht ons zelf tot in Kenia om dieren te spotten. Hierdoor kwamen we ook minder jeeps tegen wat wel aangenaam was. Op onze terugweg spotte Caro de olifanten in de verte, deze kwamen plots dichter en dichter en staken zelf de weg over vlak voor onze jeep. Dit was een magisch moment dat we ons wel even zullen blijven herinneren. Ook na deze geslaagde en vermoeiende dag kregen we een lekkere maaltijd en kropen we op tijd in onze tent. Die nacht kregen Charlotte, Caro en Maxime het idee om hyena’s te spotten en dit is hun dan ook gelukt. Op nog geen tien meter afstand lag de hyena te chillen in het gras. Na een betere nachtrust maakte we ons terug klaar om op onze laatste safari te vertrekken. Dit was ook niet ongewoon want we hadden gezelschap. Onze tanden poetsen tussen de buffels kunnen we ook van ons lijstje schrappen.
Onderweg naar Ngorongoro, een krater dichtbij Karatu, hadden we te maken met autoproblemen. De koelvloeistof was kapot, waardoor we om de vijf km een stop moesten maken om deze bij te vullen. Maar ondanks dat hebben we de safari leuk kunnen afsluiten. Voor Caro was er wel een domper, want ze heeft spijtig genoeg haar favoriete dier niet kunnen spotten, namelijk de neushoorn. Dit is dus zeker een reden om nog eens terug te komen.
Tijdens een tussenstop op onze weg naar het huisje kregen we eindelijk de kans om een ijsje te eten. Deze kans grepen we met beide handen. En ook de bavianen rondom ons deden dat! Doordat er een raam openstond van onze jeep, kropen ze er in en stolen ze onze chips en koekjes. Na een gevecht met de bavianen keerde we terug richting Karatu. Zo konden we moe maar voldaan aan onze vierde week stage beginnen.
Karatu Lutheran hospital part four
Ervaring Charlotte:
Tijdens de 4de week stage sta ik op materniteit. Hier heb ik erg naar uitgekeken!Ik werk graag met kinderen en baby’s maar materniteit is toch nog iets heel anders omdat we in belgie hier geen stage kunnen lopen. De eerste dagen heb ik wel wat pech gehad omdat er geen bevallingen waren, maar toch heb ik op de afdeling al heel wat nieuwe dingen geleerd zoals; de positie van de foetus bepalen, meten hoeveel cm ontsluiting de vrouw heeft, de hartslag beoordelen, het dosier invullen…Op de laatse dag stond ik in het healt center van Karatu en hier heb ik een bevalling kunnen mee maken, het was een mooi en speciaal moment.Ik mocht het kindje aanpakken, het neusje en mondje proper maken, wegen en onder de warmte lamp leggen. Na dat de kersverse mama bekomen was mocht ik haar haar kindje brengen, ze was heel dankbaar en het was mooi om te zien hoe ze naar haar babytje keek.
Ervaring Caro:
In de voorlaatste week startte ik mijn week op het operatiekwartier. Hier keek ik erg naar uit maar de eerste dag deed ik niet veel anders dan gaas plooien. Toen ik op de tweede dag aankwam kreeg ik al snel te horen dat er drie operaties gepland waren. Ik was erg enthousiast en begon aan een leerrijke dag. Na veel vragen stellen en interesse te tonen mocht ik bij de twee laatste ingrepen de dokter zelfs asissteren. Hierbij moest ik het materiaal aangeven en ook helpen bij de dressing van een verbrand kindje. Deze dag heb ik goed kunnen afsluiten en ik keek al uit naar de volgende dagen. Op de laatste dag van de week waren er dan nog 2 operaties waarbij ik vooral geobserveerd heb en veel vragen heb kunnen stellen. Ook deze week was weer zeer interessant en leuk waardoor ik toch al een beetje verdrietig word bij het gedacht dat het volgende week al de laatste week is.
Ervaring Delphine:
Voor de vierde week stage koos ik er voor om terug op de heelkunde afdeling te staan. Ik heb doorheen heel mijn stageperiode een heel goede vertrouwensband opgebouwd met de verpleegkundigen van deze dienst. Hierdoor mag ik vele technieken zelfstandig uitvoeren en is het heel fijn samenwerken. De wondzorgen en de injecties nam ik dagelijks voor mijn rekening. Ook het administratieve werk ging beter en beter. De hoofdverpleegkundige Martha heeft toch een mooi plaatsje in mijn hart, ze doet haar werk elke dag met liefde en zal zo goed mogenlijk de patiënten verzorgen. Ik hoop op haar leeftijd ook steeds met een lach naar het werk te vertrekken en dus ook het werk te verlaten. Het was weer een boeiende week en heb al spijt dat de laatste in aantocht is.
Jambo Khusmay!
Tijdens de voorlaatste workshop vergezelden mevrouw de Vaal en mevrouw Stappaerts ons. Zij waren zeker zo enthousiast als de vorigen leerkrachten. De klas leek deze keer kleiner maar de kinderen waren zeker niet minder geïnteresseerd. Zelfs de leerkrachten hadden meteen zin om er aan te beginnen en deel te nemen. Tijdens deze workshop beleefden we kippenvelmomenten door de mooie liedjes die de kinderen zongen. Zo maakten we ook kennis met het volkslied van Tanzania. Hier zitten we nu nog steeds mee in ons hoofd. Na dat we het winnende team uitgebreid hadden gefeliciteerd, vertrokken we naar de vrouwen van het dorp. Ook zij verwelkomden ons met open armen. Zo konden we met een goed gevoel beginnen aan de kookworkshop. Hier viel de moringa ook in de smaak en genoot iedereen van een lekkere maaltijd. Hierdoor konden tevreden terug naar Karatu vertrekken.
Zipline
Het weekend was weer aangebroken en ook deze week hadden we een trip gepland. Via een meisje dat we leerde kennen in het restaurant "Happy Days", besloten we te gaan ziplinen in Mto Wa Mmbu. Diegene dat onze blog van het begin al volgen, weten dat we dit dorpje al eens bezocht hebben. Toen wisten we nog niet dat we er ook konden ziplinen en dit stond toch wel echt op onze verlanglijst. We werden in Karatu opgepikt en werden zo naar de zipline gevoerd. Een leuk weetje is dat het de enigste zipline in Tanzania is en deze hebben we toch maar mooi kunnen schrappen van ons lijstje. De gidsen legde ons alles uit en nadien kon het ziplinen beginnen. Charlotte had toch wat stress over de snelheid, maar ook zij genoot er volop van! We raden het alvast aan iedereen aan die graag eens iets anders doet dan safari's!
Jambo Mahaha!
Vandaag is het al onze laatste workshop, het is echt voorbij gevlogen! Als het aan ons lag, konden we nog wel een tijdje blijven. Wanneer we aankwamen in de lagere school van Mahaha waren de kinderen ons al aan het opwachten. Deze keer was het een kleinere klas van ongeveer 24 kinderen, dit zijn we niet gewoon hier. Voor de kinderen was het fijn dat het een kleine groep was, omdat zo iedereen zeker eens aan de beurt kon komen. Ze waren wel wat stiller dan klasgroepen die we al gehad hebben, maar eens ze begonnen met zingen, stopten ze niet meer! Geen gebrek aan enthousiasme dus. Na ons bezoek aan de school gingen we naar de vrouwen om aan onze kookworkshop te beginnen. Ook zij zaten allemaal al klaar om eraan te beginnen.
We startten met de moringa thee, en deze viel meteen in de smaak. Ook de andere gerechten vonden ze heel lekker. We hebben er extra hard van genoten, want nu we binnen enkel dagen naar het koude België vertrekken, zullen we tot in de zomer moeten wachten om nog eens een moringa gerecht te eten (Moringa is enkel in de zomer verkrijgbaar in Nederland).
De vrouwen waren erg gemotiveerd en gingen de gerechten thuis ook uitproberen.
Onze missie is geslaagd en we zijn tevreden met wat we deze vijf weken bereikt hebben. We konden met een gerust gevoel terug vertrekken naar ons huisje in Karatu.
Karatu Lutheran hospital part five
Ervaring Caro:
Tijdens de laatste week stage heb ik voor de eerste keer helemaal zelf een baby’tje op de wereld gezet. Dit was in het Health center van Karatu waar ik samen met Delphine stond. We stonden op materniteit en dit was een heel bijzondere ervaring. Zo hebben we beiden 2 bevallingen mogen uitvoeren.
De eerste bevalling was al meteen erg spannend. Toen de baby geboren werd merkten we dat het kindje niet ademde. Ik was erg ongerust maar de verplgeekundige bleef zeggen dat ik verder moest gaan met de nageboorte en dat ik voor de moeder moest zorgen. Achteraf is alles goed gekomen maar hier had ik toch even schrik. De tweede bevalling ging vlot en zo heb ik twee Afrikaanse kindjes op de wereld gezet.
Na twee geslaagde dagen in het Health center konden we dan ook nog een keizersnede meemaken wat onze ‘vroedvrouwervaring’ helemaal afmaakte.
Omdat dit onze laatste week stage was zijn we natuurlijk ook afscheid gaan nemen in het Lutheran Hospital. Dit was toch even moeilijk omdat we een erg leuke en bijzondere tijd hier hebben beleefd. Na een uitgebreide ‘teatime’ en een reeks fotohoots met het personeel konden we met een goed gevoel ‘kwaheri’ zeggen tegen alle lieve mensen daar in het ziekenhuis. Ik ga erg gelukkig terug naar huis maar ga het hier ook heel erg missen. Ik kom zeker terug!
Ervaring Delphine:
De laatste week van de stage in Karatu was aangebroken. Caro en ik kozen er voor om stage te lopen in het Health center in Karatu. Het Health center is vergelijkbaar met een klein ziekenhuis. Mensen kunnen hier terecht voor kleine ingrepen, want ook hier is een operatiekwartier.
We besloten onze laatste week door te brengen op de materniteit, omdat we hier de kans kregen om zelf een bevalling te doen. We werden gastvrij ontvangen en we vlogen er meteen in. Er lag een vrouw die bijna volledige ontsluiting had en binnenkort ging bevallen. Ook al wisten ze dat we algemene verpleegkundigen van opleiding waren, mochten we meteen assisteren. Na de eerste bevalling mochten zowel Caro en ik, alleen een bevalling doen. In België krijgen we die kans niet, dus we grepen deze meteen! Zo hebben we elk 2 baby’tjes, met hulp van de moeders, op de wereld gezet. Het is een moment dat we beide nooit zullen vergeten. Wat ook opviel, is dat de moeders hier meer emoties mochten tonen, op vlak van pijn tijdens hun bevalling, in vergelijking met het Karatu Lutheran ziekenhuis. Maar ook hier stappen de vrouwen meteen na de bevalling zelfstandig naar hun bed en verblijven ze maar een dag op de afdeling. Ik kan hier maar één ding over zeggen en dat is: “Petje af voor alle Tanzaniaanse vrouwen die bevallen, want het zijn de sterkste vrouwen die ik ooit al heb ontmoet!”
Ervaring Charlotte:
De laatste week van onze stage periode sta ik op het operatiekwartier van het Lutheran hospitaal.
De eerste dag hebben we kompressen geknipt en geplooid om nadien te steriliseren, zodat deze gebruikt kunnen worden tijdens operaties en wondzorgen. De 2de dag heb ik een gips mogen verwijderen bij een zorgvrager die een maand en half geleden een motor ongeval heeft gehad met een openbeenbreuk. De wonde kon verzorgd worden doordat ze een gat hadden gemaakt in het gipsverband. Zowel de wonde als de breuk waren mooi genezen. Dag 3 heb ik een keizersnede mogen mee volgen, het was heel boeiend en de dokter heeft uitgelegd wat we allemaal konden zien en wat hij deed, zowel de mama als de baby deden het goed, al was het even spannend omdat het kleintje eerst niet huilden. Onze laatste dag stage ben ik naar het health center gegaan, omdat ik heel graag nog een bevalling wou mee maken. En dat is ook gelukt, ik heb 2 bevallingen mogen mee maken en zelfs uitvoeren, ook dit was heel leerrijk. Het was de perfecte afsluiter van de 5 weken stage in Tanzania!
Ik heb hier veel geleerd, deze ervaring zal ik me mijn hele leven herinneren.
KWAHERI KARATU!
De tijd was aangebroken om terug te vertrekken naar huis. Het is heel dubbel om weer naar huis te gaan. Aan de ene kant kijken we er heel hard naar uit om onze familie en vrienden terug te zien, maar aan de andere kant gaan we het hier ook heel hard missen. De stage in het ziekenhuis, de kook en schoolworkshops, de gastvrije en vriendelijke mensen en zo kunnen we nog even doorgaan. Het was een ervaring die we zeker nooit meer zullen vergeten. Het is verbazingwekkend hoe snel de afgelopen 5 weken zijn gegaan. We hebben toch alle drie ons hartje verloren aan Karatu. Dit betekent zeker dat we nog eens moeten terugkomen en Caro zeker voor neushoorns te spotten! Hierbij sluiten we onze blog af en hopen we dat ook jullie genoten hebben van ons avontuur!
Charlotte, Caro en Delphine
